اَلـجّـار ثُـمَّ الـدّار شـد رمـز دعـایت            دیـدم که می‌لـرزید آهـسته صـدایت
شهری که میسوزد خودش از بغض و کینه            می‌ریزد آخر هـیزم و آتش به پایت

قدر تو را مولا فقط می‌داند ای نـور            جاهل نمی‌فـهـمد تو را ای بی‌نهایت
حتی گذشتی از همان نان و نمک ها            میشد فـقـیری بین سفـره هم غذایت
در مـهـربـانـی و وفـا بـی‌انـتـهـایـی            ای کـه دلـیـل خـلـق دنـیـا ابـتـدایـت
عرش خدا از خانۀ تو نور برداشت            از گردش دستـاس و شـور ربّـنایت
آخـر بـجـای بـوسۀ پـیـغـمـبـر آتـش            افـتاد بر آن خانه شد کـرب و بلایت
مولا فقط وصف تورا میگفت زهرا            ای که هـمه هستیِّ عـالم شد فـدایت
یک عمر اگر ما از غریبی‌ات بگوییم            پـایـان نــدارد مــاتــم بـی‌انـتـهـایـت